آیا می شود خیانت را جبران کرد؟

از کودکی ده ساله بپرسید: اگر سرما بخوری چه می کنی؟ کودک سریع پاسخ می دهد به رختخواب می روم و سوپ می خورم، بپرسید.
اگر زانویت زخمی شود چه می کنی؟ کودک تمیز کردن و پانسمان را توصیه می کند. کودکان همچنین می دانند که اگر استخوان پا بشکند باید آن را گچ بگیرند تا درست ترمیم شود.
اگر باز از آنها بپرسید که چرا این اقدامات، لازم هستند؟ آنها می گویند درمان زخمهای این چنینی به التیام آنها کمک کرده و از بدتر شدن آنها پیشگیری می کند و گرنه سرماخوردگی به ذات الریه تبدیل می شود، بریدگی ها عفونت می کنند و اگر استخوان های شکسته نادرست ترمیم شوند بعد از باز کردن گچ گرفتگی، راه رفتن دشوار خواهد بود.
از سنین خیلی پایین ما به کودکانمان می آموزیم که چگونه از بدن خود مراقبت کنند و به طور معمول آنها این درس ها را خوب یاد می گیرند.
اما از یک فرد بالغ بپرسید که برای راحت شدن از درد طرد شدگی، درد طاقت فرسای خیانت، تلخی ناامیدکننده شکست چه کاری باید انجام دهیم اغلب فرد اطلاعات اندکی در مورد درمان این آسیب های روان شناختی جدی و رایج دارند.

بپرسید که برای بازیابی سلامتی در هنگام عزت نفس پایین یا تجربه فقدان و ضربه عاطفی چه باید بکنیم؟ معمولاً بزرگسالان به صورت یکسان به چالش کشیده می شوند. بپرسید که چطور با نشخوار فکری مزاحم یا احساس گناه آزاردهنده کنار می آیید؟ آنگاه امکان دارد با نگاهی گوسفندوار، این پا و آن پا کردن و تلاشی آشکار برای تغییر موضـوع رو به رو شوید. شاید برخی قاطعانه پیشنهاد دهند که بهترین درمان صحبت کردن در مورد احساساتمان با دوستان یا اعضای خانواده است، بی گمان هیچ یک از کارکنان حوزه سلامت روان در حالت عادی، با صحبت در مورد احساسات مخالف نیستند،
اما همانطور که گفتگو در مورد احساسات می تواند در برخی موقعیت ها تسکین دهنده باشد به راستی در موقعیت های دیگر، می تواند آسیب زا باشد. آشکار کردن این خطرها به طور معمول باعث مرحله دیگری از نگاه های گوسفندوار، این پا و آن پا کردن و تلاشی آشکار برای تغییر موضوع می شود.

دلیل انجام ندادن عملی هدفمند، برای درمان زخم های روان شناختی که در زندگی روزمره متحمل می شویم این است که ما ابزار مدیریت این گونه تجربه ها را نداریم. درست است که می توانیم در این موقعیت ها به دنبال مشاوره با یک فرد متخصص سلامت روان باشیم، اما این کار اغلب عملی نیست، چراکه بیشتر زخم های عاطفی که در زندگی متحمل می شویم، به اندازه کافی جدی نیستند که نیازمند مداخله حرفه ای باشند. همانطور که با اولین نشانه های سرفه و عطسه، راهی اتاق انتظار پزشک خانوادگی نمی شویم، نمی توانیم برای هر بار طرد شدن از یک رابطه عاشقانه با هر بار فریاد زدن رئیس بر سرمان، به سراغ روان پزشک برویم، اما در حالی که هر خانه قفسه دارویی پر از پانسمان، پماد و مسکن برای دردهای جسمانی ساده دارد، برای آسیب های جزئی روانی که در زندگی روزمره متحمـل می شویم چنین قفسه ای نداریم؛ گرچه به اندازه آسیب های جسمانی، از آسـیـب هـای روانی رنج می بریم. برخلاف حضور دائمی برخی آسیب ها در زندگی، ما ابزار متعارفی برای تسکین درد، آرام کردن آزردگی ها و فرونشاندن نگرانی های حاصل از این زخم ها نداشته ایم.

با بکارگیری کمک های اولیه عاطفی برای این زخم ها می توان از تأثیر بسیاری از آنها روی سلامت روان و بهروزی عاطفی پیشگیری کرد. درواقع اگر کمک های اولیه عاطفی را در هنگام متحمل شدن زخـم هـا استفاده کنیم، بسیاری از مشکلات روانشناختی قابل تشخیص را که به دنبال درمان حرفه ای آنها هستیم، می توان پیشگیری کرد. برای مثال، گرایش نشخوار فکری بعد از خیانت به سرعت می تواند به استرس و افسردگی منجر شود و تجارب شکست و طرد شدگی ناشی از خیانت می توانند به سادگی موجب کاهش عزت نفس شوند. درمان این آسیب ها نه تنها باعث افزایش سرعت بهبود آن ها می شود بلکه از پیچیده شدن آنها پیشگیری می کند و از شدت آنها می کاهد.
یا مثلاً مثبت اندیشی ناسالم زمانی مطرح می‌شود که از خودتان انتظار دارید در هر شرایطی به شکل افراطی و ناکارآمدی همیشه مثبت باشید. توهم اینکه اگر به اندازه کافی مثبت فکر کنیم هر چیزی را که بخواهیم می‌تواند اتفاق بیفتد و به عبارتی با این نوع مثبت اندیشی افراطی یک احساس همه چیز توانایی و کنترل روی همه امور را به خود القا می کنید در انکار مطلق محدودیت ها چه محدودیت های بیرونی چه محدودیت های درونی. از آنجایی که رابطه ما با انسانهای دیگر انعکاسی هست از ارتباطی که با خودتان دارید مجموعه ارتباطات تصنعی و سطحی شکل می‌دهید که هیچ عمق و صمیمتی ندارد.