روانشناسان و مشاوران در حیطه عملکرد حرفه ای چه تفاوت هایی دارند؟
روانشناس کسی است که در یکی از رشته های مختلف روانشناسی در مقطع کارشناسی ارشد فارغ التحصیل شده و مشاور کسی است که در یکی از رشته های مشاوره در مقطع کارشناسی ارشد فارغ التحصیل شده باشد. بنابراین افراد باید ۱۳۵ واحد درسی را در مقطع کارشناسی بگذرانند و سپس در مقطع کارشناسی ارشد در یکی از گرایش های بالینی تربیتی، استثنایی، روانسنجی، عمومی، ورزشی، صنعتی سازمانی، اجتماعی و مشاوره خانواده، مشاوره شغلی، مشاوره توانبخشی و مشاوره تحصیلی فارغ التحصیل شوند. بعد از فارغ التحصیلی به عضویت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره نائل شوند.
عضویت در سازمان نظام روانشناسی و مشاوره چه مزیتی دارد؟
توصیه من به تمام فارغ التحصیلان این است به محض فارغ التحصیلی برای عضویت در سازمان نظام ثبت نام نمایند. به مدت یک سال فرصت دارند با کارورزی تحت نظر استاد ناظر، توانمندی های حرفه ای خود را افزایش دهند. سپس برای مصاحبه به کمیسیون معرفی شوند. شرایط عضویت به گونه ای است که هر نوع کار حرفه ای نیازمند مجوز می‌باشد و زمانی که شما عضو سازمان باشید می توانید تحت نظارت سازمان ناظر، کار حرفه ای انجام دهید. چنانچه کسی از شما شکایت نماید نیازی به دادگاه نیست و در سازمان به شکایت مربوطه رسیدگی می شود. مگر اینکه جرم عمومی صورت گرفته باشد.
همزمان با عضویت در سازمان نظام روانشناسی و مشاوره در نوبت مصاحبه تخصصی هم قرار می گیرند. کسانی که سه سال عضو سازمان باشند برای ورود آنها به کمیسیون امتیاز قائل خواهند شد و در انتخابات سازمان حق رای پیدا می‌کنند و در سرنوشت سازمان و رشته خود سهیم خواهند بود.
چرا سازمان نظام روانشناسی و مشاوره مانند سازمان نظام پزشکی پس از فارغ التحصیلی پروانه تخصصی صادر نمی‌کند؟ و فرایند تا حدودی زمان‌بر و سخت است؟
اول اینکه چگونگی صدور پروانه به شورای مرکزی ارتباط داردو کوچکترین دخالتی حتی رئیس سازمان دریغ نخواهد داشت. و از طرفی بین پزشکی و روانشناسی و مشاوره تفاوت های زیادی وجود دارد. سازمان روانشناسی و مشاوره یک صنف جوان است و هنوز زیرساخت هایش برای این امر مهم آماده نشده است. در پزشکی دانشجو چهارسال مبانی نظری را مطالعه می‌کند و سه سال مستقیم در بیمارستان بیمار می بیند.و در صورت قبولی در امتحان فارغ التحصیل می شود. اما در دانشگاه های ما دانشجویان فقط یک سری واحد های نظری می گذرانند و فارغ التحصیل می شوند. واحد عملی کمتری دارند.
از طرفی مسئله سلامت روان بسیار مهم است. اگر چنانچه پروانه به کسی داده شود که کمترین اطلاعات و آگاهی تجربی را داشته باشد ارزش پروانه و مجوز صادر شده از طرف نظام را می تواند زیر سوال ببرد.
متاسفانه در شرایط حاضر کسانی که استاد تمام دانشگاه هستند، اما یک مراجع نمی توانند پذیرش کنند. بنابراین میان کار حرفه‌ای و آموزشی تفاوت های بنیادی وجود دارد.
سال گذشته رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران طرح توانمندسازی حرفه‌ای و نظارت برای حذف مصاحبه را ارائه نمود که هنوز در حال پیگیری است. در طرح پیشنهادی تمرکز اصلی را بر دانشگاه گذاشته است . دانشجویان واحد عملی را از دوره کارشناسی می گذرانند و سازمان هم نظارت لازم را می نماید و پس از فارغ التحصیلی به جای مصاحبه یک دوره شش ماهه عملی تحت نظارت سازمان می گذرانند و سپس پروانه صادر می شود.
جوانب مختلف طرح مذکور کارشناسی شده است و می‌تواند مشکلات موجود در حوزه عملی این رشته را تا حدود زیادی مرتفع نماید.
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی
